یکی از همین روزها

باید خدا را صدا بزنم

یک میز دو نفره

دو صندلی

یکی من

یکی خدا

حرف نمیزنم

نگاهم کافیست

میدانم

برایم اشک میریزد!!

 همه دلواپسیم اینه

بری تنها بدون من

بپرسم یاد من هستی؟

بخندی و بگی اصلاً

 خدایا.... میخواهم اعتراف کنم

 دیگر نمیتوانم، خسته ام

 من امانت دار خوبی نیستم

 "مرا از من بگیر"

 مال خودت

 من نمیتوانم نگهش دارم....

 شبی پرسیدمش با بی قراری، بغیر از من کسی را دوست داری؟

 به چشمش اشک شد از شرم جاری، میان گریه هایش گفت

          آری